Τέτοιο κάζο, βρε παιδάκι μου, του άξιζε; Τι να πω...
Εγώ, πάντως, τον φαντάζομαι ευτυχή εκείνη την ημέρα να ξυπνάει αργά και να μένει στο κρεβάτι για λίγο, έτσι για να απολαύσει και μόνο την πολυτέλεια ότι μπορεί να χουζουρέψει. Επειτα σηκώνεται αργά, χασμουριέται, τεντώνεται και σέρνει τα βήματά του μέχρι το μπάνιο του. Πλένεται και, καθώς σκουπίζεται, κοιτάζεται στον καθρέπτη και του αρέσει αυτό που βλέπει. Γυρίζει κάπως να δει τον εαυτό του κι από άλλη γωνία. Ναι, του αρέσει ο εαυτός του στον καθρέπτη. Τραβιέται λίγο πίσω, για να μαλακώσουν οι σκιές από τα φώτα. Χαμογελά, συνοφρυώνεται, ανασηκώνει το ένα φρύδι, αγριεύει. Αλλάζει εκφράσεις διαρκώς και, ναι, του αρέσει πολύ αυτό που βλέπει στον καθρέπτη, του αρέσει όλο και περισσότερο.
Βγάζει την πιτζάμα του, παίρνει το άγριο βλέμμα του, τα χείλη του τραβηγμένα αποκαλύπτουν τα σφιγμένα δόντια του. Σφίγγει τους μυς του. Θώρακας, βραχίονες, τραπεζοειδείς φουσκώνουν, πετάγονται οι φλέβες. Είναι πιο ωραίος από τον Βαρουφάκη που το παίζει μοντέλος, σκέφτεται. Στο κάτω κάτω, ο ίδιος είναι και αρκετά μεγαλύτερός του στην ηλικία. Και δεν φουσκώνει σίδερα σε γυμναστήρια! Οχι, κύριε. Αυτός αθλείται κανονικά, κάνει σπορ, παίζει μπάσκετ. (Ενίοτε υπογράφει και αυτόγραφα ως μπασκετμπολίστας! Αλλά σε μαθητές της επαρχίας και των πρώτων τάξεων του Δημοτικού μόνον ― στις παραπάνω τον παίρνουν χαμπάρι...). Νιώθει καλά με τον εαυτό του. Πλησιάζει τα εξήντα, αλλά κρατιέται φιγουρίνι ― χαρτωσιά δεν πιάνει μπροστά του ο Βαρουφάκης! Είναι και υπουργός! Ο Βαρουφάκης είναι υπουργός; Δεν είναι! Θα πάει ο Βαρουφάκης να στηθεί καμαρωτός στην εξέδρα και να παρελάσουν μπροστά του τα σχολεία της Αθήνας, όπως θα κάνει σε λίγο αυτός; Δεν θα πάει! Και κάπου στο σημείο αυτό, κάποιος χτυπάει δειλά την πόρτα του μπάνιου και ακούγεται η φωνή της γυναίκας του: «Αντρέα, είναι από το γραφείο σου κάποιος και λέει ότι σε περίμεναν στη δοξολογία αλλά δεν πήγες. Τι να του πω;».
Τι ρωτώ, όμως, αν του άξιζε; Βεβαίως του άξιζε του Ανδρέα του Loveρδου και με το παραπάνω! Στο κάτω κάτω, ευτυχής πρέπει να είναι, διότι ουδείς άλλος προκάτοχός του πέρασε στην Ιστορία τόσο εύκολα, έστω και ως χιουμοριστική υποσημείωση: ο μόνος υπουργός Παιδείας που ξέχασε να πάει σε δοξολογία για εθνική επέτειο...
(Αποσπασμα απο το αρθρο "Το απειρο του συμπαντος και της βλακειας" του Στεφανου Κασιματη που δημοσιευθηκε στη Καθημερινη στις 2 Νοεμβριου 2014)
Εγώ, πάντως, τον φαντάζομαι ευτυχή εκείνη την ημέρα να ξυπνάει αργά και να μένει στο κρεβάτι για λίγο, έτσι για να απολαύσει και μόνο την πολυτέλεια ότι μπορεί να χουζουρέψει. Επειτα σηκώνεται αργά, χασμουριέται, τεντώνεται και σέρνει τα βήματά του μέχρι το μπάνιο του. Πλένεται και, καθώς σκουπίζεται, κοιτάζεται στον καθρέπτη και του αρέσει αυτό που βλέπει. Γυρίζει κάπως να δει τον εαυτό του κι από άλλη γωνία. Ναι, του αρέσει ο εαυτός του στον καθρέπτη. Τραβιέται λίγο πίσω, για να μαλακώσουν οι σκιές από τα φώτα. Χαμογελά, συνοφρυώνεται, ανασηκώνει το ένα φρύδι, αγριεύει. Αλλάζει εκφράσεις διαρκώς και, ναι, του αρέσει πολύ αυτό που βλέπει στον καθρέπτη, του αρέσει όλο και περισσότερο.
Βγάζει την πιτζάμα του, παίρνει το άγριο βλέμμα του, τα χείλη του τραβηγμένα αποκαλύπτουν τα σφιγμένα δόντια του. Σφίγγει τους μυς του. Θώρακας, βραχίονες, τραπεζοειδείς φουσκώνουν, πετάγονται οι φλέβες. Είναι πιο ωραίος από τον Βαρουφάκη που το παίζει μοντέλος, σκέφτεται. Στο κάτω κάτω, ο ίδιος είναι και αρκετά μεγαλύτερός του στην ηλικία. Και δεν φουσκώνει σίδερα σε γυμναστήρια! Οχι, κύριε. Αυτός αθλείται κανονικά, κάνει σπορ, παίζει μπάσκετ. (Ενίοτε υπογράφει και αυτόγραφα ως μπασκετμπολίστας! Αλλά σε μαθητές της επαρχίας και των πρώτων τάξεων του Δημοτικού μόνον ― στις παραπάνω τον παίρνουν χαμπάρι...). Νιώθει καλά με τον εαυτό του. Πλησιάζει τα εξήντα, αλλά κρατιέται φιγουρίνι ― χαρτωσιά δεν πιάνει μπροστά του ο Βαρουφάκης! Είναι και υπουργός! Ο Βαρουφάκης είναι υπουργός; Δεν είναι! Θα πάει ο Βαρουφάκης να στηθεί καμαρωτός στην εξέδρα και να παρελάσουν μπροστά του τα σχολεία της Αθήνας, όπως θα κάνει σε λίγο αυτός; Δεν θα πάει! Και κάπου στο σημείο αυτό, κάποιος χτυπάει δειλά την πόρτα του μπάνιου και ακούγεται η φωνή της γυναίκας του: «Αντρέα, είναι από το γραφείο σου κάποιος και λέει ότι σε περίμεναν στη δοξολογία αλλά δεν πήγες. Τι να του πω;».
Τι ρωτώ, όμως, αν του άξιζε; Βεβαίως του άξιζε του Ανδρέα του Loveρδου και με το παραπάνω! Στο κάτω κάτω, ευτυχής πρέπει να είναι, διότι ουδείς άλλος προκάτοχός του πέρασε στην Ιστορία τόσο εύκολα, έστω και ως χιουμοριστική υποσημείωση: ο μόνος υπουργός Παιδείας που ξέχασε να πάει σε δοξολογία για εθνική επέτειο...
(Αποσπασμα απο το αρθρο "Το απειρο του συμπαντος και της βλακειας" του Στεφανου Κασιματη που δημοσιευθηκε στη Καθημερινη στις 2 Νοεμβριου 2014)
